Mirentxuren ametsa
2004. urtean Euskerazaleak alkartean 3. saria
Horretarako ikasketa bereziak behar zirala Mirentxuk
baekian, bere herri txikitxoko ikastolan ikasitakoa O.H.O. baino, ez zala eta.
Urte haretan hartu eban bere lehenengo Jaunartzea eta egun
hain garrantzitsuan, bihotz-beroaz, mixiolari izateko ahaleginak egingo ebazala
hitz emon eutson Jesusi.
Urte berean ere garizumaroan, fedean sendotzeko, Afrikatik
heldutako mixiolari bi etorri jakezan herrira.
Hizlari bikainak ziran eta Mirentxuk ago zabalik entzuten eban. Pelikula batzuk bere ekarri ebezan, oso
apalak baina unkigarriak ziran. Ikusteak
Mirentxuri bihotzean zirrara emon eutson.
Garizuma ostean Mirentxuk aitari: - Aita, badakit baserriko
beharra ugari dala eta danon laguntza behar dozula baina bost urte barru, nere arrebatxoak
handiagotuko dira eta orduantxe nik, mixiolari izateko ikasketak egin gurago
neukez -.
Poztasunaz hartu eban aitak Mirentxuk esanekoa, Jaungoikoari
bihotz-beroaz sinisten eutson eta.
Handik aurrera neskearen ametsak ugari izaten ziran. Bera
zuriz jantzita,- pelikuletan ikusitako moduan – Afrikako basotarren artean,
umeak zaintzen, barazkiak zelan landu irakasten, euren bizimodua ikasten eta
batez be, Jesusen bizitza azaltzen.
Egunak joan eta egunak etorri, Mirentxuren gurariak gero ta sakonagoak ziran. Laster, ikastegira
joango litzake, hau poza! Herriko abadeari ezkerrak, ikasketarako diru-laguntza
lortu eban aitari ez leporatzeko.
Dana joateko prest egoanean Mirentxu, amaren arpegi larriaz
ohartu zan. - Ez estutu ama! Ni poz-pozik nago, nire ordez Amaiaren laguntza
daukazu, ondo esanekoa da eta hamaika urte betetzekotan bait dago -.
- Lasaitu zaitez laztana-, esan eutson gozokiro amak, etxeko
lanetan jardun bitartean – zu urrun izatearen iluntasuna baino ez da -. Begietan ostera
negar-gurea eutsi eban.
Bere alabarik nagusiena!
Beti hain ona, alaia eta gozoa… Horregaitik beharbada gazterik ikutu
eban Jaungoikoak. Zelan ezeztu? Eurek alaba gehiago ebezan; Amaia, hamar
urtekoa, bost urtetako Uxua eta… oraingoa?
Ama, haurdun-aldia dalakoan-eztalakoan ixilik egoan, inori
esan barik baina goizeetako larritasun hori…nahiko adierazgarria zan. Holako barriak pozgarriak izaten dira beti baina orain, Mirentxu, bere
ametsa lortzeko ahalbidean egoanean hain
zuzen be…
Arin joan zan udea, ikastegira
joateko eguna heldu zanean danok urduri ebiltzan, hortik hara, handik hona
geldi ezinik.
-Mirentxu,
badaroazu jantzi nahikorik? Zorroan sartu dozu nik egindako jertze lodia? Ondo berokitu laztana, Naparra-aldeko neguak oso gogorrak dirala
eta!
-Bai ama, bai aita, lasaitu zaiteze mesedez! Ondino ez noa
ez Siberiara ez Afrikara, hor ondora baino, laster, oporraldiak etorriko dira
eta berriro hemen izango nozue, ez kezkatu ama!
Beste
motatako kezka zan amarena, Haurdun-aldia egiztatzeko azterketak amantalaren
sakelean gordeta eukazan eta bai, baiezkoak ziran baina ez hori bakarrik,
bihotzarako frogak egitea gomendatzen, zeozer adierazgarria ikusi ebelako.
Horregaitik beharbada, Mirentxuren autobusa urrundu orduko,
senarraren besoetan oraturik negar-zotinka hasi zan. Gizonak ezer ez ekian eta
emazteak bere larritasunean dana azaldu eutsonean, oso kezkaturik egon arren,
lasaitzen ahalegindu zan, etorteko egoana mutiko izango zala esanez. Emazteak
senarrari ahopean gordetzeko eskatu eutson, Miren alde-aurrez ez kezkatzeko.
Froga
guztiak amaitzean osagileak, gelditasun luzeak egin beharko ebazala esan
eutson, baita ere, haurra izan ostean.
Halan ta guztiz bere, amak,ixilpean gordetzean ekin eban, Amaia eta
Uxua, aitaren laguntaz etxeko beharretan arduratuko dirala esaten eta
Jaungoikoari berea eskatzen. Beste
aldetik Mirewntxuren eskutitzak irakurtzean, poztasunaz eta indar berriaz
betetzen zan. Egitasmo ugari eukan beste
mugeetara joango zalakoan.
Arin
igaro ziran egunak eta gabonaldiko oporrak laster izango lirake. Aita eta ama arduratsu ebiltzan. Alaba txikiei engainatzea erreza egiten jaken
baina hamazazpi urte egiteko neskeari, zelan engainatu? Ama oso sabeldun ez egon arren, ogean
egoteagaitik potoloago egoan eta.
Etxeratxeko
eguna heldu jakon ikasleari. Autobusean
joiala bihotzean taupada harrigarriak sentitu ebazan.- Etxera itzulerak unkitu
nau.- Pentsatu eban Mirentxuk.
Baegoan
ikusmenean herriko geltokia eta hantxe egozan etxekoak zutik bere zain, hareik
bai besarkadak, mosuak eta negarrak!
Etxetik kanpo hiru hilebete izan beharrean, hiru urte izan zirala
irudian.
Etxerainoko
bidean, ama, Mirentxuri josita joian, Amaia eta Uxua eskutik lotuta bide osoan
abesten eta aita hitzik egin barik gurdia gidatzen joian.
Horrelan
joiazala, Mirentxuri berriro bihotza taupadaka hasi jakon eta zeozer bitxirik
susmoaz, etxera heldu orduko danok jesartzeko eskatu eta galdetu eutsen: - Zer
jazo da hemen ni joan nazanetik? Ama, gorputzez loditsuago baina arpegi onik ez
dauka, aiztatxoak harrigarrizko zentzudunak eta aita…ene aita maitea! Gaixorik zagoz beharbada? ilun , argal eta
kolorga ikusten zaitut, ezaidazue mesedez gertatu dan guztia.
Alaba
txikiei kalera joateko eskatuzgero, gurasoak, alkar-begiratu eta hirurok
jesarrita, honela adierazi eutsoen:
-
Ez genduan zure ametsa suntsitu gura.- Esan eban aitak. Eta zehatz-mehatz amari
jazotakoa azaldu eutson.
-
Horixe izan da nire bihotzak bidetik esan gura izan deustana! -esan eban
Mirentxuk begiak malkotan- Orain ulertzen dot dana. Benetan pentsatu dozue hain
berekoia nazanik? Umetan Jaungoikoari, lagun-urkoaren aldeko lanerako biziko
nintzakela hitz-emon neutson baina zeuek zarie gehien behar nozuela, hemen
naukazue gogo bizirik danaz arduratzeko eta Jaungoikoak gura dauana izan
daitela.
-
Baina ikastegian ikasitakoa? - itandu eban amak samurki.
-
Ikastegian bere -erantzun eban Mirentxuk ausarti- hirugarren munduaren aldeko
lana, edozein tokitatik egin daitekela ikasi dogu eta aurrerantzean, lan
horretan etxeko guztiok parte hartu daikegu.
Baietz
esanaz, danak barre-algaran hasi ziran. Aitari zeruko ateak zabaldu jakozan,
orain, Mirentxuren ardurapean, ama, erditze egunera egoerarik hoberenean
helduko litzake eta goiko aitak gura izango baleu, luzaro alkarrik biziko lirake.
Hogeitabost
urte geroago, Mirentxuk, baserriko atetik ohiuka: Etorri hona seme-alabatxoak! Jon, osaba
mixiolariaren barriak heldu jakuz, jesarri zaiteze sutondoan amama eta
aititeren alboan nik irakurri daizuedazan.
Irakurri
baino lehen, Jaungoikoari ezkerrak emon eutsozan bere ametsa, Jonek, berak
zaindutako neba maiteak oparitu eutsolako.
