Txatxalak irakatsia

 

Txatxalak irakatsia

 USKERAZALEAK ALKARTEAK SARITUA 2000.urtean -- bigarren saria

Batzuk beharbada txantxetan nabilela pentsatuko dabe, baina ez da horrela, ezta pentsatu ere. Egia esan, hunkimenez bete nauan jazoera izan da.

Gaur egun berri harrigarriak ikusi eta irakurtzen doguz komunikabideetan: «Hilik aurkitu dabe solairu batean bere amak itxitako haurtxoa» edo «Bere jaiobarria hito dauan emakumea atxilotu dabe». Berri ikaragarriak benetan. Zorionez, horrelako ankerkeriak ez dira ugari izaten, gutxi batzuk gehiegi badira ere.

Horregaitik, agian, orain egun batzuk ikusi neban jazoerari erakusmeneko gauza zala iritzi neutson. Batzuentzat garrantzi gabeko gauza izan daiteke, baina niretzat ikusgarria eta hunkigarria izan zan. Jakina, orain dala bi urtera arte kaletarra izana naz eta horrek badau zerikusirik nire jokaeragaz. Orain, ostera, mendira etorria naz betirako, ardiz eta txakurrez inguraturik egunero, eta batzutan abereengan gizakiengan baino jokaera samurragoa ikusi daroat.

Egun batean, baratzean nenbilela, nire atzetik larratzen ibilitako behi bat erditzen ikusi neban. Ni lako hasi berriarentzat ikaragarria zan ha, baina erditu orduko eta maitekiro, behiak bere kumea zelan mihazkatzen eban ikusteak zirrara sartu eustan.

Handik egun batzutara lauzpabost ziran erditutako behiak eta inguruko landak adardunak eta euren kumeakaz alaitu ziran. Arratsalde batean, solotik etxerainoko bidean, lauoinka baten zaratea entzun neban; nire aurretik, kataplanka itzelean eta murruka, txahala bat etorren. Izuturik, alboratu egin nintzan eta, ha nire ondotik igaro ostean, atzera begiratu eta haren ama ikusi neban kumearen gisara etorren. Une batez telebistan agertutako iragarkiaren irudia etorri jatan burura: ama eta alabatxoa bata bestearenganantz korrika, eta alkartzean, laztan eta mosuen ordez, yogur baten bila hasten ziran. Baina han ez, behi-kumea bere amaren titia harrapatu eban eta behia hantxe bertan geldi-geldi geratu zan.

Denboraldi ederra izan da orain arteko hau; behiak eta zaldiak landetan euren kumeez inguraturik ikustea oso atsegina da. Egun batean, handik jolasten ebilan txakur bat, txahala batenganantz hurbildu zan eta berehala haren ama zutunik jarri eta, kumea minduko ebalako ustean, adarkada batez txakurra harako muturrera bialdu eban, albaitariarengana eria josten eroan behar eta guzti.

Baina egia esan, benetan bihotzondokoa emon eustana orain aste batzuk gertatua izan zan. Gaueko lo-zorroan nengoanean, marru ozen batzuk entzun nebazan, eta auzokoak barriro behiren bat kalean itxi ebala pentsatu neban. Gauero jabeak behi guztiak batu eta, ogi-zorro batzuk emon eta gero, kortara eroaten dauz gaua han emon daien. Azken egunetan, ostera, txahala galdurik, haren ama, bila ibiltearren, ogi eta aterpe barik geratzen zan. Hala ere, inoiz ez zan haren moduko marrumarik entzun izan, gainera bazter guztietatik, etxe aurretik zein atzetik, marruka eta marruka gau osoan.

Hurrengo goiz erdian, eta erdi lo, ogitan ninoiala, auzokoa ikustean behi abeslariaz itandu neutson, eta berak «Parkatu...» esan eustan «... baina ez da izan zuk pentsatu dozuna. Benetan sentitzen dot, baina lau-bost egunetan bardin gertatuko da. Ez da bat bakarra izan, atzo kume guztiak saldu genduzan eta euren amak bila eta bila dabilz, deika gau eta egun».

Nahiz eta haren osteko gauak zaratatsuak izango zirala jakin, hitzik gabe geratu nintzan eta egun hareetan behiak behatzen egon nintzan. Handik hona eta hemendik hara korrika ikustea lazgarria zan. Baten bat nora, besteak hara, korrika eta murruka haren atzetik, euren kumeak aurkitu ebazalakoan, eta jatordua zanean, ha zan zalaparta!

Ez da guzurra oso minbera nazala, egia da hori, baina hainbat emakumek ez dabe erakusten horrelako amatasun bihotzekorik. Beharbada behiak txatxal hutsak dira, ez dakit nik; uda honetan, ostera, pentsatu izan dot eurengandik badaukagula zer ikasirik.